ผมมีเพื่อนเป็นตัวละครในมังงะ

manga

อาจจะฟังดูแปลก แต่ผมมีความรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ เพราะผมอ่านมังงะมามากมายตั้งแต่เด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่ มังงะบางเรื่องก็ยังไม่จบ และตัวละครเหล่านั้นก็ค่อย ๆ เติบโตขึ้นมาพร้อม ๆ กับเรา ได้เห็นการเติบโตในช่วงชีวิตของพวกเขามาเรื่อย ๆ เกิดเป็นความรู้สึกผูกพันและในที่สุด ตัวละครเหล่านั้นก็กลายเป็นเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง

เริ่มจากเรื่องโปรดของผมอย่าง “คินดะอิจิกับคดีฆาตกรรมปริศนา” ( 金田一少年の事件簿 ) เรื่องราวของเด็กม.ปลาย คินดะอิจิ ฮาจิเมะ หลานชายของนักสืบชื่อดัง ที่ต้องมาพัวพันกับคดีฆาตกรรม ผมค่อย ๆ ตามอ่านเรื่องราวการไขคดีต่าง ๆ มาเรื่อย ๆ แม้จะมีบางช่วงที่มีการหยุดเขียนไปบ้าง แต่ก็ยังมีปล่อยตอนใหม่ออกมาเป็นระยะ manga

ผมอ่านคินดะอิจิตั้งแต่ผมยังเรียนมัธยมไล่มาจนระดับมหาวิทยาลัย ทำงานที่แรก จนถึงปัจจุบันที่อายุสามสิบกว่าแล้วก็ยังคงอ่านอยู่ ส่วนคินดะอิจิเองก็เติบโตขึ้นเช่นกัน จากหนุ่มม.ปลายในสมัยนั้น กลายมาเป็นผู้ใหญ่ในวัยสามสิบปลาย ๆ ทำงานเป็นหัวหน้าฝ่ายของบริษัท PR แห่งหนึ่ง เวลาเห็นคินดะอิจิก็จะรู้สึกเหมือนเห็นเพื่อนคนหนึ่งที่โตมาพร้อม ๆ กับเรา แม้กระทั่งตัวละครอื่น ๆ อย่างมิยูกิจัง ซากิเบอร์สอง และคนอื่น ๆ ก็ยังคงกลับมามีบทบาทในเรื่องกันอยู่ มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่า เมื่อเราโตขึ้น เพื่อนสมัยเด็กที่มีชีวิตอยู่บนหน้ากระดาษของเราก็เติบโตตามวัยไม่ต่างกับเราด้วยเช่นกัน

เห็นความแตกต่างของยุคสมัยผ่านสายตาของตัวละครที่รุ่นราวคราวเดียวกับเรา

อีกหนึ่งเรื่องที่เด็กผู้ชายในยุคเดียวกันกับผมหลายคนน่าจะรู้จักกันดี มีเนื้อเรื่องโด่งดังเกี่ยวกับภูตผี แถมเป็นมังงะสายหลักในโชเนนจัมป์อย่าง “มืออสูรล่าปีศาจ” (地獄先生ぬ～べ～) เรื่องของคุณครูนูเอโนะ เมสุเกะ ที่ผนึกอสูรเอาไว้ในมือข้างหนึ่ง ต้องมาประจำชั้นห้องป.5/3 ที่โรงเรียนประถมโดโมริ พร้อม ๆ กับต้องคอยปกป้องเหล่านักเรียนและคนรอบข้างจากภูติผีปีศาจต่าง ๆ

มังงะเรื่องนี้ทำให้ผมและเพื่อน ๆ ได้รู้จักตำนานลึกลับทั้งหลายในญี่ปุ่นกันตั้งแต่สมัยประถม จนปัจจุบันนี้ สองภาคล่าสุดของเรื่อง คือ มืออสูรล่าปีศาจ NEO และ มืออสูรล่าปีศาจ R เหล่าตัวละครที่เราคุ้นเคยก็ยังคงเวียนกลับมาอีกครั้งในวัยที่โตขึ้น

เหล่าเด็ก ๆ ในห้องป.5/3 สมัยนั้น เติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่และทำงานกันหมดแล้ว เคียวโกะ กลับมาเป็นอาจารย์ที่โรงเรียนเดิม และได้พบกับเด็ก ๆ ในยุคปัจจุบัน กาลเวลาที่เปลี่ยนผ่าน ทำให้ลักษณะและการใช้ชีวิตของเด็กในยุคนี้เปลี่ยนไป เราจะเห็นความต่างเหล่านั้นผ่านสายตาของตัวละครที่รุ่นราวคราวเดียวกับเรา

การที่สองภาคนี้เว้นระยะไปนาน แล้วกลับมาเขียนต่อนั้นให้ความรู้สึกเหมือนกับการเห็นเพื่อนที่โตมาด้วยกัน ต่างแยกย้ายกันออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง แล้วเมื่อถึงจุดจุดหนึ่ง ก็มีโอกาสได้จะเวียนมาพบกันอีกครั้ง

ตัวละครในเรื่องเองเมื่อโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ ใช่ว่าทุกคนจะมีชีวิตที่ประสบความสำเร็จตามสูตรอย่างสวยงาม โฮโซคาวะ มิกิ อดีตเด็กสาวสุดฮอตกลายเป็นสาวทำงานในเล้าจ์ ในขณะที่เด็กน้อยผู้ใสซื่อที่สุดในห้องอย่างมาโกโตะ กลับโตมาเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้ความ เป็นเด็กซิ่วที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ติดเกมจนเสียงานเสียการ ไม่ต่างจากหลายชีวิตในโลกแห่งความจริงที่ใช่ว่าทุกคนจะเติบโตมาแล้วประสบความสำเร็จในชีวิตกันทั้งหมด ทุกชีวิตล้วนมีทางแยก แต่อย่างน้อย เมื่อเพื่อนเวียนกลับมาพบกันบ้าง กำลังใจจากเพื่อนเก่าก็อาจช่วยปลอบประโลม ช่วยสนับสนุนเส้นทางชีวิตของกันและกันต่อไปได้ แม้จะอยู่บนทางแยก อยู่บนถนนคนละสายก็ตาม

เมื่อตัวละครจากมังงะในสมัยเด็กของผมเริ่มเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ มันทำให้ผมรู้สึกว่า มีเพื่อนอีกมากมายหลายคนที่ได้ใช้ชีวิตในช่วงเวลาต่าง ๆ ไล่เลี่ยกันมา อาจจะห่างหายไปบ้าง แต่ในจุดหนึ่งก็ยังได้ข่าวซึ่งกันและกัน อาจจะได้ติดต่อ ติดตามกันใหม่ เฉกเช่นเพื่อนเก่าหลายคนที่ตอนนี้เราโคจรกลับมาพบกันทางโซเชียล มีเดีย (Social Media) อีกครั้ง ได้เฝ้ามองชีวิตกันและกัน ได้ให้กำลังใจกันเมื่อมีโอกาส ได้มองผ่านชีวิตช่วงเด็กที่เราเคยมีกัน และทำให้เราได้มีรอยยิ้มน้อย ๆ ยามได้พบกัน

ในช่วงเวลานั้นเราอาจจะได้พบตัวตนของเราที่เผลอทำหล่นหายไประหว่างทางที่เราเติบโตขึ้นมาก็เป็นได้

เรื่องโดย Go Went Korn

คนบ้าที่อยู่นิ่งไม่ค่อยจะเป็น ชอบแบกกล้องออกไปหาที่กิน ที่เที่ยวตลอดเวลา แต่ก็กล้ามาบ่นว่าอ้วนอยู่ทุกวัน
แถมเอาเวลาที่ควรจะนอน มาเผากับเกม มังงะ และซีรีส์ จนขอบตาคล้ำน่าจับไปขังในสวนสัตว์
(แต่ก็คงแหกกรงออกไปเที่ยวอีกอยู่ดี)

“สดใส ปกป้องและอันตราย ดอกไม้แห่งโลกอนิเมะ” คลิก
“INSIDE A BOOK : มนุษย์ร้านสะดวกซื้อ” คลิก
“แนะนำ 5 ละครญี่ปุ่นเกี่ยวกับอาชีพ ฉบับผู้หญิง” คลิก