โชวยุ เครื่องปรุงแห่งจิตวิญญาณของญี่ปุ่น

           ขนบธรรมเนียม วัฒนธรรม ประเพณี สิ่งปลูกสร้าง การศึกษา ไล่ไปจนถึงอาหารการกินดั้งเดิมของญี่ปุ่น ล้วนมีต้นกำเนิดมาจากจีนทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่เครื่องปรุงยอดนิยมของชาวญี่ปุ่นอย่าง โชวยุ ก็เช่นกัน โดยมีต้นกำเนิดมาจากการถนอมอาหารด้วยเกลือ อันเป็นภูมิปัญญาของชาวจีนสมัยโบราณที่เรียกว่า เจี้ยง (醤) หรือ ฮิชิโอะ ในภาษาญี่ปุ่น ซึ่งมีการแบ่งแยกย่อยไปอีกหลายประเภท โดยสันนิษฐานกันว่า โคคุบิชิโอะ (穀醤) ที่เป็นการหมักพวกธัญพืช ข้าวสาร ข้าวสาลี และถั่วเหลือง นี้เป็นต้นแบบของการทำโชวยุและมิโสะในเวลาต่อมา

\r\n

           ซึ่งคำว่า โชวยุ – 醤油 คันจิตัวหน้ามาจากคำว่า เจี้ยง นั่นเอง ส่วน 油 ตัวหลัง โดยทั่วไปจะหมายถึง น้ำมัน ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นแต่อย่างใด แต่หมายถึง ของเหลวที่ต้องอดทนรอ ซึ่งก็สื่อความหมายได้ตรงตัวกับโชวยุได้ดีทีเดียว

\r\n

            โชวยุถือเป็นเครื่องปรุงรสสารพัดประโยชน์ที่ถูกใช้เป็นเบสของอาหารและเครื่องจิ้มต่างๆ ถือเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยในอาหารญี่ปุ่น ซึ่งปัจจุบัน ชาวญี่ปุ่นพัฒนารสชาติ กลิ่น สี ของโชวยุออกมามากมายเพื่อให้เหมาะสมกับอาหารแต่ละประเภท รวมถึงการดัดแปลงไปเป็นของหวานน่าตาชวนทาน และรสชาติเป็นเอกลักษณ์ที่ใครชิมแล้วจะต้องชอบ เป็นเสน่ห์ที่ไม่ธรรมดาของเครื่องปรุงสุดธรรมดาอย่างโชวยุที่พวกเราดาโกะสัมผัสได้ เลยอยากมานำเสนอเรื่องราวของโชวยุ เพื่อหากทุกคนได้ไปทานอาหารญี่ปุ่นแล้วจะยิ่งรู้สึกความน่าทานของอาหารที่ปรุงจากโชวยุนี้เหมือนกับพวกเรารู้สึก