สู้แบบฟุคุชิมะ(ภาคจบ)

ดำเนินมาจนถึงภาคสุดท้ายแล้ว สำหรับไตรภาคของการต่อสู้ในแบบฉบับของชาวฟุคุชิมะ ที่ทางคณะรวมการเฉพาะกิจดาโกะของเราได้นำเสนอไปเมื่อ 2 ฉบับที่แล้ว นอกจากเรื่องกินเรื่องเที่ยวที่เราได้พูดไปในสองฉบับที่ผ่านมา ส่วนที่ยังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่องมาตลอดทุกภาค นั่นก็คือเรื่องราวของบทสัมภาษณ์ผู้คนรายทางที่ยังคงใช้ชีวิตปักหลักอยู่ ที่บ้านเกิดของตัวเองในจังหวัดฟุคุชิมะนี้ เป็นบทสัมภาษณ์แบบที่เราเชื่อว่าไม่น่าจะหาอ่านได้ง่ายๆ ในหน้าหนังสือพิมพ์หรือตามสื่อกระแสหลักทั่วไป เป็นบทสัมภาษณ์ของบุคคลธรรมดา แต่ทว่าจริงใจและตรงไปตรงมาในการแสดงความคิดเห็น เชื่อว่าดาโกะไทยฉบับไตรภาคฟุคุชิมะ จะช่วยให้คุณได้มองเห็นภาพของจังหวัดฟุคุชิมะในแง่มุมที่กว้างขึ้น ได้ทำความรู้จักกับคนญี่ปุ่นในมิติที่กว้างขึ้นกว่าที่เคย ได้เห็นคนลี้ภัย ได้เห็นน้ำจิตน้ำใจของคนที่อยู่ ได้เห็นคนที่พยายามจะต่อสู้ ได้เห็นความเป็นมนุษย์ ที่ทั้งอ่อนแอและเปราะบางเหลือเกิน หากเทียบกันกับความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ แต่ในความอ่อนแอเหลือเกินที่ว่านี้ ยังมีสิ่งหนึ่งที่พอจะต่อกรกับธรรมชาติได้ นั่นคือก้อนเนื้อเล็กๆ ที่เรียกกันว่า “หัวใจ”

\r\n

ใครที่ได้ติดตามอ่านไตรภาคฟุคุชิมะมาโดยตลอด คงน่าจะพอรับรู้และสัมผัสได้ถึงหัวจิตหัวใจนักสู้ของชาวฟุคุชิมะ ผ่านทางบทสัมภาษณ์ของหลากหลายผู้คน และนี่คือสาระสำคัญที่เราพยายามจะสอดแทรกเอาไว้ จึงเป็นที่มาของชื่อตอน “สู้แบบฟุคุชิมะ” ที่น่าจะสะท้อนให้เห็นถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ต่างจากสถานการณ์บ้านเมืองเราในขณะนี้\r\nภาพผู้คนที่อพยพหนีตายออกมาจากบ้านเรือนในขณะที่ปริมาณน้ำกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ภาพผู้ประสบภัยในศูนย์อพยพ คราบน้ำตาและความเศร้าโศกของผู้สูญเสีย ที่ไม่ใช่แค่ทรัพย์สินเงินทอง แต่ยังรวมไปถึงชีวิตของเพื่อนฝูงญาติพี่น้อง นี่คือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้